Een groep invloedrijke figuren wordt realistisch over vertegenwoordiging in de media. Geproduceerd door Allure met Ulta Beauty.
[zachte pianomuziek]
[Michelle] Dus vandaag zijn we hier
praten over vertegenwoordiging,
iets dat mij na aan het hart ligt.
Het is echt belangrijk voor mensen die opgroeien
om zichzelf weerspiegeld te zien in de media
en amusement en reclame,
omdat het hen een gevoel van eigenwaarde geeft,
en het geeft ze het gevoel erbij te horen
en begrijpen dat er niet slechts één enge visie is
van wat mooi is.
Dat het erom gaat dat we onszelf kunnen zien,
maar het gaat er ook om dat we elkaar kunnen zien,
en leren van elkaar.
Dus pakten we een groep Allure-editors,
en we vroegen hen om een beroep te doen op hun vrienden
en ons alles over dingen te vertellen
zoals representatie, haar, huid, identiteit,
en wat dat eigenlijk voor hen betekent.
Ik ben Michelle Lee, de hoofdredacteur van Allure.
Mijn naam is Yasmine Mohammed.
Ik ben Shemara.
Aisha Robinson.
Ik ben Shaniti.
Kiara Marshall.
Nicole Dellert.
Ik heb nooit echt iemand gezien
op wie ik me voelde alsof ik eruitzag.
Zwarte, gehandicapte vrouw.
Het dragen van een sjaal.
Golvend.
Latina.
Aziatische vrouw.
Het is belangrijk voor kleine meisjes
om iemand te zien die op hen lijkt.
Lange tijd heb ik me nooit vertegenwoordigd gevoeld.
Ik heb mezelf nooit gezien.
Dat had zo'n enorme impact op mij
want wie was ik?
Er is een angst voor mensen met een handicap,
of mensen die anders zijn dan jij.
Hoe meer ik word gezien met mijn prothese,
hoe meer mensachtig ik ben
aan andere mensen die het misschien niet begrijpen
wat is er met mij aan de hand.
Ik begon heel jong een sjaal te dragen,
en ik denk dat ik me realiseerde dat mensen
waren er veel kritischer over
toen ik naar de middelbare school ging.
Mijn lichaam en mijn religie, ik voel me alsof
alles wat je meemaakt op je eigen reis,
je zou niet moeten hebben dat iemand anders je aanvalt.
Op 18-jarige leeftijd kreeg ik de diagnose vitiligo.
Mensen zouden hun veronderstellingen over mij maken
voordat je me leert kennen.
Voor mij ben ik gewoon een ander mens,
en ik wilde dat mensen me zouden kennen zoals ik ben,
niet voor de toestand waarin ik leefde.
Een trans Latina zijn
met al deze persoonlijkheid
en de overgang van jongen naar meisje,
het zette een kleine pijl op mijn rug.
Ik moest alle zorgen die ik in de wereld had weggooien
om dit leven te leven dat ik alleen heb
een keer te leven.
Opgroeien,
Ik was het enige Aziatische meisje op school,
en ik was de enige die deze ogen had.
Ik had altijd het gevoel dat mijn ogen zo lelijk waren,
tot mijn kinderen werden geboren.
Mijn ogen en mijn eigen gezicht weerspiegeld zien in mijn kinderen
hielp me begrijpen hoe mooi dit is.
Het is een proces om van jezelf te houden.
Je ziet niet vaak iemand
met dezelfde huidskleur die kan betrekking hebben.
We zijn in een tijd waarin mensen zoals ik,
die zich al zo lang buitengesloten voelden,
worden nu opgenomen
en ze worden gevierd zoals ze zijn.
Hoe meer de verschillen zichtbaar zijn,
hoe meer iedereen zich realiseert dat we allemaal hetzelfde zijn.
En nadat ik mezelf daar buiten had gezet,
en zeggen: kijk, dit is wie ik ben,
en dan komen mensen terug en zeggen dat je prachtig bent,
jij bent mooi.
Mooi.
Dat is mooi.
Ik ben mooi.
Zie jezelf.
Elkaar zien.
[upbeat muziek]