Het droevige nieuws van De dood van Carrie Fisher werd deze week nog verergerd door de schok van haar moeder, Hollywood-legende Debbie Reynolds, die slechts een dag later overleed. Als je het in een script zou lezen of het in een film zou zien, het medium dat beide definieerde, zou je het niet geloven. De dochter zijn van een filmster "was moeilijk voor Carrie", vertelde Reynolds aan Oprah in een episch verhaal interview in 2011. 'Op school noemde haar leraar haar Debbie. Maar nu ben ik de moeder van prinses Leia.” Als meisje was Fisher geïntimideerd door de glamour van Reynolds, haar prachtige kleren, haar beroemde vrienden. "Naast mijn moeder voelde ik me een duim", vertelde ze aan Oprah. ''S Morgens ging ze het ene uiteinde van haar kast in als mijn moeder en het andere als Debbie Reynolds. Het was als een wasstraat. Het enge eraan is echter dat beroemdheden vervagen. Je maakt deel uit van hun publiek. En tegen de tijd dat ze 40 was, werd mijn moeder niet meer in films gezocht.”
Debbie Reynolds was een product van het einde van het studiosysteem en een voertuig waarmee Hollywood de jaren 50-mythe van het buurmeisje creëerde. Reynolds, een getalenteerde zanger en danser, straalde optimisme, vrolijkheid, onschuld uit en die Amerikaanse can-do-geest. Het maakte niet uit of het waar was of niet (spoiler alert: dat is het nooit) maar Reynolds liet je het geloven. Dat was haar taak. En als er één ding is dat Debbie Reynolds nooit heeft gedaan (ze kwam uit kwetsende armoede en een gewelddadig huis), dan was het wel terugdeinzen voor een baan. Of laat haar glimlach vervagen. Als je die glimlach nog niet hebt gezien, kijk dan eens naar haar "Good Morning" -nummer met Gene Kelly op YouTube. Je zult geen week verdrietig zijn. Dat nummer was in "Singin' In the Rain", haar doorbraakfilm.
Inhoud
Onderweg waren er drie huwelijken, waarvan de eerste eindigde toen Carrie's vader, crooner Eddie uit de jaren '50 Fisher, ging ervandoor met Reynolds' vriendin Elizabeth Taylor en werd een roddelschandaal van Brangelina-proporties. Haar tweede echtgenoot, Harry Karl, vergokte al haar geld en liet haar flat kapot achter. Dus stofte ze zichzelf af en ging op pad, 42 weken per jaar tourend met haar nachtclubact om haar kinderen, Carrie en Todd, te ondersteunen. Ook het derde huwelijk eindigde in een scheiding. Ze zou later tegen iedereen die wilde luisteren zeggen dat ze klaar was met mannen. Behalve homomannen natuurlijk, die haar openlijk aanbaden als een levende legende uit de gouden eeuw van Hollywood. "Nu heb ik veel mannen in mijn leven", zei ze tegen een extatisch publiek op... Castro Theater in San Francisco in 2005 met een veelbetekenende knipoog, "en ze zullen niet rotzooien, en ze zullen niet van me stelen, en ze houden van me. En ze houden van mijn kostuums.”
Herinnerend aan andere entertainmenticonen die we in 2016 verloren:
- David Bowie dood op 69-jarige leeftijd: hoe insiders uit de schoonheidsindustrie hem herinneren
- Na de dood van George Michael, een terugblik op zijn meest iconische moment
- Prince Dead op 57-jarige leeftijd: zijn meest iconische schoonheidsmomenten
In 1987 Carrie Fisher gepubliceerd Ansichtkaarten van de rand, een bestverkopende, semi-autobiografische roman over een aan drugs verslaafde jonge actrice die opgroeit in de schaduw van een moeder van een filmlegende (klinkt dat bekend?). Postcards from the Edge werd later verfilmd met in de hoofdrollen Meryl Streep en Shirley MacLaine. Hoewel alle betrokkenen moeite deden om het een fictief werk te noemen, waren de parallellen onmogelijk te negeren. De meeste mensen gingen ervan uit dat MacLaine's portret van een woeste, landschap-kauwende, aandacht-behoeftige vervagende ster Reynolds op een tee was. "Carrie nam alles heel hard op", zou Reynolds later aan Oprah vertellen. “Ik denk dat haar pijn veel van mijn pijn kwam. Het is heel moeilijk als je kind niet met je wil praten. Het was een totale vervreemding voor misschien 10 jaar. Hartverscheurend."
Maar uiteindelijk verzoenden de twee zich, waarbij Reynolds haar dochter steunde door de verwoestingen van verslaving en bipolaire stoornis. “Ik moest door veel van mijn tranen heen, maar ze is het waard. Het enige wat ik kan doen is van haar houden en dat zal ik altijd doen", vertelde ze aan Oprah of Fisher. Wat ze duidelijk allebei aan elkaar bewonderden, was iets wat ze deelden: vasthoudendheid en een instinct om te overleven. Aan het einde van het Oprah-interview schuiven Fisher en Reynolds naar de piano om een duet te zingen van "You Made Me Love You", uit de Broadway-musical "Irene", waarin Reynolds speelde. Met genoeg subtekst in de teksten voor een solide decennium gezinstherapie, is het bijna pijnlijk, te persoonlijk om te zien. Toch stonden ze daar, samen op het podium - lachend, zingend. Fisher koos het laatste nummer dat ze voor haar moeder wilde zingen. Ze had er 30 jaar lang zorgvuldig over nagedacht, zei ze. Ze verzamelde zich en begon: "Happy Days Are Here Again."
Bekijk nu de meest populaire liptrends van de afgelopen 100 jaar: