Over leren denken aan mijn lichaam als geheel, niet aan delen

Welkom terug bij deLeercurve, een maandelijkse column waarin we de ingewikkelde ervaring uitlichten van het accepteren van je eigen lichaam in een wereld die dat niet lijkt te willen. Deze maand gastcolumnist Chloë wetten onderzoekt haar gewoonte om haar eigen lichaam te zien als delen die bekritiseerd moeten worden, in plaats van als een geheel dat gewaardeerd moet worden.

Tijdens een recente resortvakantie in Griekenland lag ik bij het overloopzwembad te kijken hoe stelletjes elkaar kusten water, kinderen sprongen in opblaasbare eenhoorns en een groep luidruchtige mannen dronk pint na pint bij de bar. Terwijl ik werkeloos zat, genoot ik van de schoonheid van alle verschillende lichamen om me heen en hoe objectief interessant ze waren.

Een lange, slanke man van in de tachtig had een bruine, losse huid die als zijde aan zijn armen hing. De cellulitis van een vrouw maakte patronen als marmer in de tatoeage die zich uitstrekte van haar rug tot aan haar dijen. Er waren mensen met keiharde buiken boven strakke stammen en anderen wier ribben naar voren staken als ze op handdoeken lagen. Er waren kuiltjes in de zwervers die het zand van zich afschudden, harige tenen en volledig gewaxte torso's.

Ik dacht erover na hoe ik altijd iets moois in een vreemde kan vinden om te complimenteren en te bewonderen, maar als ik naar mijn eigen lichaam in de spiegel kijk, voelt dat vaak als een onmogelijke opgave. Een compliment aan mezelf wordt snel gevolgd door een waarschuwing: mijn borsten zijn parmantig, maar kijk, er zit een verdwaalde zwarte haar op mijn tepel. Ik hou van mijn benen en mijn gespierde kuiten, maar dan gaan mijn ogen naar mijn gestrekte buik en vergeet ik die tijdelijke voldoening. Mijn voeten zijn te klein, mijn bovenarmen zijn te zacht, mijn kont heeft te veel kuiltjes.

Ik zal nog eens kijken, op zoek naar positieve punten: mijn rug is glad, mijn ogen zijn levendig groen, mijn haar is dik. Ah, maar mijn elleboog is rood gekleurd door psoriasis. Mijn highlights groeien uit. Mijn kaaklijn is zwak. Deze cyclus blijft bestaan, hoe hard ik ook probeer deze te doorbreken.

De kern van mijn lichaamsbeeld Ik realiseerde me dat deze problemen zich bij het zwembad concentreren op de manier waarop ik mentaal delen van mijn lichaam isoleer en ze als afzonderlijke entiteiten zie. Ik bekritiseer en complimenteer delen in plaats van naar mijn lichaam als geheel op zichzelf te kijken. Ik zie mijn maag, permanent opgeblazen door endometriose, alsof het een PNG-uitsnede is die op een witte achtergrond is geplakt. Ik begrijp het alleen vanwege hoe het eruit ziet, niet vanwege wat het doet; Ik denk niet aan het zuur en de enzymen die mijn lunch afbreken om mij van energie te voorzien. Ik zie het niet als verbonden met mijn bovenlichaam, mijn kruis of mijn benen; Ik zie het in vergelijking met de platte oppervlakken van magen zoals die van Bella Hadid. Ik kijk niet naar de mannen die bier drinken en vergelijk hun buik met de mijne. Ik zie er schoonheid in, zoals in alle lichamen, behalve die van mijzelf. Ik vergelijk mezelf alleen met de standaard, het ideaal en – cruciaal – met andere vrouwen.

Deze hyperanalyse heeft een negatieve zelfobjectivering gecreëerd waarin mijn eigenwaarde verstrikt is geraakt in mijn zelfbeeld. De voortdurende deconstructie van mijn eigen lichaam maakt het voor mij onmogelijk om een ​​positief (of zelfs neutraal) lichaamsbeeld. Waarom martel ik mezelf door dit te doen?

Vrouwen worden niet alleen onder de loep genomen door de samenleving als geheel, maar ook door onze interne monologen, die kritische boodschappen hebben verteerd en opnieuw uitgebraakt. Recent onderzoek van het National Institute of Health ontdekte dat het wijdverbreide gebruik van sociale media bij tieners en jonge volwassenen het lichaam zou kunnen vergroten ontevredenheid, evenals hun drang naar dunheid, door voortdurende vergelijking met anderen, waardoor ze kwetsbaarder worden voor eten stoornissen. A meta-analyse uit de blootstelling aan sociale media en de vergelijkingscultuur is gebleken dat wanneer we onszelf vergelijken met anderen op sociale media, we ons eerder slechter voelen (contrast) dan beter (assimilatie); en dat “gebruik van sociale media wordt geassocieerd met een contrastieve reactie en tevredenheid over het lagere lichaamsbeeld.”

De schoonheidsindustrie heeft ook veel te verantwoorden op het gebied van de deconstructie van vrouwenlichamen. Historisch gezien heeft het ons opgedeeld in ‘problemen’ die ‘opgelost’ moeten worden om producten en behandelingen te kunnen verkopen – en er is er minstens één voor elk afzonderlijk kenmerk van een vrouw. Proberen gelijke tred te houden met het streven naar esthetische verbetering is een allesoverheersende bezigheid. Ik scheer mijn oksels dagelijks. Ik exfolieer en gebruik wekelijks ontharingscrème op mijn benen. Ik dermaplane maandelijks mijn gezicht. Ik krijg twee keer per jaar een lipfiller. Ik heb binnen 48 uur na het schrijven van dit artikel gegoogled op ‘verwijdering van buccaal vet’ en ‘wat zijn heupdips’. Het is een vermoeiende poppenkast.

We besteden elke week uren aan het oplossen van problemen, waarvan de meeste niet kunnen worden opgelost en helemaal geen problemen zijn. In opdracht van beautymarketing creëren we routines vol producten en behandelingen om een ​​versie van onszelf te behouden die in niets lijkt op onze natuurlijke staat. We zijn geobsedeerd door het beheersen van gezichts- en lichaamskenmerken die in de eerste plaats prima in orde waren.

Het zou me een leven lang kosten om alle manieren op te sommen waarop vrouwen op sociale media worden gedeconstrueerd, inclusief nieuwe vormen van AI-objectivering (van deepfake-pornografie tot de zeer gendervooroordelen dat aanwezig is in AI-systemen), TikTok-trends zoals “vossenogen” En “coquette lippen” die je vragen om je gelaatstrekken op meedogenloze en steeds veranderende manieren opnieuw te definiëren, en de normalisatie van FaceTune op Instagram. Sociale media hebben ons geleerd om in te zoomen, onze tekortkomingen op te sporen en ze uit te wissen, zowel digitaal als met schoonheidsproducten en -procedures.

Ik zei altijd tegen mezelf dat ik blij zou zijn als ik het volgende “gewoon zou doen”: afvallen, meer lipfiller krijgen, kreeg wimperextensions, liet mijn lichaamshaar eraf laseren, had wittere tanden, een gladdere huid, sterker nagels. Ik identificeerde mijn echte probleem als een financieel probleem: ik heb simpelweg niet genoeg geld om al deze “problemen” op te lossen, en daarom moet ik harder werken zodat ik dat op een dag wel kan. Dit is een kapitalistische valstrik. Er zal altijd een nieuw zogenaamd probleem zijn dat je met jezelf moet oplossen, een nieuw lichaamsdeel dat je moet benoemen en beschamen, er is meer geld nodig en er wordt meer geld uitgegeven. Het is een cyclus zonder einde, en we moeten van deze rit afstappen.

De wijdverbreide objectivering van vrouwen in de samenleving brengt ons ertoe onze niet-fysieke eigenschappen, zoals vriendelijkheid, intelligentie en gevoel voor humor, uit te sluiten van de vergelijking van onze eigenwaarde, legt uit Bryony Bamford, PsyD, oprichter van het London Centre for Eating Disorder and Body Image. “Als vrouwen geobjectiveerd worden, kunnen ze de boodschap internaliseren dat hun waarde voornamelijk wordt bepaald door hun fysieke verschijning”, vertelt Dr. Bamford. Verleiden. “Dit kan leiden tot een verminderd gevoel van eigenwaarde, omdat ze misschien geloven dat hun andere kwaliteiten, zoals intelligentie, persoonlijkheid en interesses, minder belangrijk zijn. Deze objectivering kan inderdaad bijdragen aan lichaamsdeelgericht denken.”

Hoewel het vaker voorkomt bij vrouwen, is deze ervaring van zelfdeconstructie niet universeel. "Het is essentieel om te erkennen dat de relatie die mensen hebben met hun lichaam enorm varieert van persoon tot persoon", merkt Dr. Bamford op. “Niet alle vrouwen zien hun lichaam als een verzameling afzonderlijke delen…. Het is echter waar dat de fragmentatie van lichamen in afzonderlijke 'delen' vaak wordt aangestuurd door media en cultuur Idealen kunnen individuen, ongeacht hun geslacht, aanmoedigen om hun lichaam te zien als een reeks delen in plaats van als een geheel geheel."

Zelfs de manier waarop ik heb geprobeerd te leren lief te hebben of me zelfs neutraal te voelen over mijn lichaam in het tijdperk van de zogenaamde lichaamspositiviteit, voelt als een vals paradigma. Ondanks de hernieuwde (en ogenschijnlijk positieve) benadering van het kapitalisme ten aanzien van de lichamen van vrouwen, zijn we nog steeds gereduceerd tot onze delen. Nu is het gewoon een kwestie van hoeveel trots we hebben op die delen.

Schoonheidsproducten zijn bijvoorbeeld hetzelfde als altijd, en de aangeboren boodschap van hun marketing is hetzelfde – maar de toon is veranderd. Nu zijn merken aardig over je onvolmaakte huid; ze vertellen je dat het normaal is, maar als je je er zelfbewust van voelt wat dan ook Daarom is hier een crème om uw huid meer op die van het model te laten lijken. Lichaamspositiviteit in deze zin wordt bijna altijd gepresenteerd met een stiekem vleugje passief-agressieve degradatie. Het is een lokaas en een schakelaar.

Deze schaamte die we voelen over ons zelfbeeld als gevolg van objectivering leidt ertoe dat we controle zoeken, legt uit Tasha Bailey, een psychotherapeut en auteur van Real Talk: lessen uit therapie over genezing en zelfliefde. “We verbergen en micromanagen ons lichaam [door middel van middelen], zoals het naar binnen zuigen van onze maag als we een foto maken of het dragen van kleding die de delen verbergt waarvan we niet willen dat mensen ze zien”, zegt ze. “Het staat volledige acceptatie en zelfliefde voor ons lichaam in de weg.”

Is het überhaupt mogelijk om te stoppen met het zoeken naar die controle? Is het mogelijk om al dit lawaai af te leren? Dr. Bamford suggereert een handvol manieren om de obsessie voor het lichaamsbeeld te verminderen, zoals het verminderen van hoe vaak je je lichaam dagelijks in de spiegel onderzoekt en het adopteren van zelfcompassie en zelfacceptatie. Op aangrijpende wijze adviseert zij om de schoonheidsnormen ter discussie te stellen: “Leer hoe u de maatschappelijke schoonheidsnormen die u hooghoudt, kritisch kunt evalueren. Onthoud dat je waarde niet alleen wordt bepaald door je fysieke verschijning; het is niet datgene wat je naasten in je waarderen.”

Dr. Bailey herhaalt dit advies. "Je moet je lichaam opzettelijk terugvorderen als het jouwe", zegt ze. “De relatie die je hebt met je lichaam is de langste relatie die je ooit in je leven zult hebben, dus wanneer Als je merkt dat je je delen vergelijkt of contrasteert, herinner jezelf er dan aan dat je lichaam van jou is en van niemand anders."

Het is dus absoluut noodzakelijk dat we systemische body shaming tegengaan en ruimte creëren voor onszelf, vooral als vrouwen, om het lichaamsbeeld te decentraliseren van onze waarden. Op praktisch niveau, zo suggereert Dr. Bailey, kun je dit doen door je kijk op lichamen te diversifiëren, wat gemakkelijker is dan je zou denken. “Volg de sociale media-accounts van vrouwen en vrouwen met verschillende lichamen [van wat] de media ons vaak laten zien en die gedijen in hun lichaam”, zegt ze.

Het verminderen van de consumptie van sociale media kan in het algemeen ook positieve gevolgen hebben. Eén studie ontdekte dat tieners en jongvolwassenen die hun gebruik van sociale media in slechts een paar weken met 50% verminderden, een aanzienlijke verbetering zagen in hoe ze zich voelden over zowel hun gewicht als hun algehele uiterlijk vergeleken met leeftijdsgenoten die een consistent niveau van sociale media handhaafden gebruik.

Deelnemen aan activiteiten waardoor u zich meer verbonden voelt met uw lichaam, is een ander goed beginpunt. Het volgen van danslessen of het tekenen van een volledig lichaamsbeeld van jezelf, zegt Dr. Bailey, zijn goede voorbeelden. “Het zou onmogelijk zijn om deze dingen te doen door je op één deel van jezelf te concentreren. Je hele lichaam moet worden uitgenodigd voor het feest voordat jij erbij kunt zijn”, zegt ze. "Het kan een les zijn om je te helpen je lichaam te zien als het hele meesterwerk dat het is, in plaats van alleen maar delen."

Terug in het overloopzwembad in Griekenland keek ik naar mijn voeten en weerstond ik de drang om een ​​haar van mijn grote teen te plukken. Ik probeerde te stoppen met inzoomen. Houd op met je te gedragen als een menselijk vergrootglas of een metaaldetector voor gebreken. In de weken daarna begon ik een vrijheid in mijn lichaam te voelen die ik sinds mijn kindertijd niet meer heb gehad. Ik heb mijn compacte spiegel niet gebruikt om mijn poriën te inspecteren, ik heb gedanst en gezwommen met een nuchterheid die bevrijdend was – en ik heb mijn tenen behaard gelaten, zoals de natuur het bedoeld heeft.