Of het nu een bad hair day is of een huiduitslag, iedereen heeft wel een van die ochtenden waarop ze het niet leuk vinden wat ze in de spiegel zien. Iedereen dus, behalve Kjerstin Gruys.
De Ph.D. kandidaat bij UCLA brengt het hele jaar door zonder naar zichzelf te kijken - in spiegels, getagde Facebook-foto's of zelfs reflecterende oppervlakken. "Ik heb er nooit aan gedacht om spiegels in de steek te laten totdat ik trouwjurken aan het passen was. Ik had zoveel hoge verwachtingen en het voldeed niet aan elke verwachting", vertelde Gruys me. "Ik voelde me kritisch over mijn lichaam en de stijlen die ik leuk vond waren buiten mijn prijsklasse. De spiegel was wat ik op dat moment besloot te haten. Ik was niet van plan om me mooi te voelen of een mooie jurk te zoeken; Ik had gewoon een hekel aan spiegels."
Toen ik haar vroeg wie ze over een jaar in de spiegel hoopt te zien, zei ze dat het allerbelangrijkste is "waardering te hebben voor mezelf als een heel persoon." Toen daagde ze me uit om een hele dag te gaan zonder in een spiegel te kijken (een idee waar mijn redacteur gewoon dol op was). Of ik het nu leuk vond of niet, ik deed mee. Zo verliep mijn dag:
9 uur Ik word wakker en ga naar de badkamer om mijn tanden te poetsen en mijn gezicht te wassen. Hoe erg kan mijn hoofdeinde zijn Echt zijn?
9:30 's ochtends. Te oordelen naar de gezichten van mijn kamergenoten, best slecht. Ik spring onder de douche, spuit er wat op Sachajuan Leave In Conditioner, en trek mijn haar in een strakke knot.
10 uur Is dat een puist op mijn wang? Ik kan niet in de spiegel kijken, en als ik hem aanraak wordt het alleen maar erger. Op dit punt ben ik ervan overtuigd dat het zo groot is als de Kilimanjaro. Moeten. Niet. Aanraken. Mijn. Gezicht.
10u30 's ochtends. Ik breng met mijn vingers een dun laagje foundation aan en dep blindelings een beetje concealer op mijn vlek. Mijn kamergenoot moedigt me aan om wat meer te blenden. "Eh, ja, het is nog steeds een beetje merkbaar." In meisjespraat vertaalt dit zich naar "Ik weet niet hoe ik je dit netjes moet vertellen, maar het is enorm groot."
12 uur We besluiten een wandeling door de buurt te maken. Ik ben gewend om mijn haar of kleding in etalages te passen, maar vandaag kijk ik eigenlijk naar wat ze in plaats daarvan verkopen. Niet dat ik iets ga kopen - hoe pas je kleding zonder spiegel?
3 uur Ik merk dat de schoenen die ik aantrok helemaal niet bij mijn outfit passen. Super goed.
5 uur Mijn vriend stelt voor om een groep jongens uit te nodigen om naar de VMA's te kijken. Ik bid dat ze andere plannen hebben.
20.00 uur Ze doen - godzijdank - dus ik maak mijn gezicht schoon en zet mijn favoriete gezichtsmasker op. Hopelijk kalmeert het de ontsteking tegen de ochtend.
11 uur Het is bedtijd. Ik kan niet beslissen of ik nerveus of opgewonden ben om mijn spiegelbeeld morgen te zien.
9 uur Ik word wakker en vind een gezicht vol vlekken. Als ik dit gisteren had gezien, zou ik waarschijnlijk een uur voor de spiegel hebben gestaan om het te verbergen. Ik had misschien ook de onvolkomenheden kunnen opsporen en deze opflakkering helemaal kunnen vermijden.
Voor het experiment had ik geen idee hoeveel spiegels ik regelmatig tegenkwam. Ik kon mijn zakspiegel niet gewoon thuis laten en het voor de dag houden. Er zijn spiegels in toiletten, restaurants, winkeldisplays - ze smeken me allemaal om een vlieger te maken, mijn rok aan te passen of op een andere laag lippenstift te vegen. Maar ironisch genoeg maakte het niet in de spiegel kijken me zelfs nog hyperbewuster en zelfkritischer. Ik vroeg mijn vrienden constant of mijn haar omhoog stak of dat mijn acne meer opviel - wat ik snel en discreet had kunnen oplossen met een concealerpen en een handspiegel. Voor mij was zelfbewustzijn, niet zelfreflectie, de oorzaak van het probleem. Het vermijden van spiegels zal mijn onzekerheden niet oplossen - er in kijken en leren liefhebben (niet noodzakelijk altijd .) Leuk vinden) wat ik zie zal.