Er was maar één ding dat gaf wijlen Bill Cunningham pauze: schoonheid. Hij stopte om te waarderen wat de rest van ons haastte. Hij zag overal schoonheid, in en op iedereen. Hij waardeerde wat individuen deed schitteren - of ze het nu zelf herkenden of niet. Omdat Bill niet alleen een fotograaf was, of zelfs een fotojournalist, maar ook een antropoloog, zijn verhalen in The New York Times gingen meer over het volgen van ideeën en creativiteit in verschillende culturen dan over mode.
Ik begon Bill op te nemen voor de digitale versie van zijn wekelijkse On the Street-column voor de sectie Sunday Styles in 2008. Destijds had ik niet kunnen bevatten wat een enorme verantwoordelijkheid het was om een echte bewaker van zijn verbale rekeningen te zijn. Ik realiseerde me niet volledig hoe zinvol onze sessies van 20 minuten destijds waren, en ook niet hoe ik zoveel geluk had om toegang te hebben tot de prismatische gangen van zijn geest en zijn encyclopedische kennis van alle dingen stijl. Het was de beste reis door elk archief dat ik kon maken, en vooral Bills mondelinge geschiedenis was beter dan welk leerboek dan ook dat ik nog moet lezen.
Zijn gevoeligheid, gevoel voor humor en unieke begrip van de wereld is wat ik het meest zal missen. Terwijl we Bills verhaal aan het opnemen waren over de inauguratie van president Obama in 2008, kan ik me zijn verhaal nog herinneren pauzeer midden in de zin, want hij werd overmand door emotie toen hij zich realiseerde dat hij lang genoeg had geleefd om zo'n historisch te zien moment.
Ik heb de audiobewerking van Bill's wekelijkse feature overgedragen aan mijn voormalige NYT collega Joanna Nikas toen ik in de herfst van 2011 naar een andere rol ging, en later vormde ze haar eigen unieke relatie met Bill. Mijn eigen momenten met hem zullen me echter nooit verlaten. Bij Bill was er geen gebrek aan levensadviezen, grappen en verhalen. Toen ik trouwde en jaren later zwanger werd, herinnerde hij me er snel aan dat dat de belangrijkste dingen in het leven waren.
Normen en constructies leken hem niets meer dan muggen, en dus dwong hij direct of indirect iedereen om zichzelf te zijn. Bill's gehechtheid aan zijn werk was ongeëvenaard. Noch geld, noch roem was een drijfveer voor hem. Voor mij was zijn iconische blauwe jas eigenlijk gewoon zijn wapenrusting van nederigheid.
Bill heeft een heel genre van fotografie voortgebracht. Er zou geen kleermaker, Nee Phil Oh, of eigenlijk de streetstyle-fotografiebeweging als geheel zonder Bill. Maar zelfs na talloze onderscheidingen, waaronder de Franse Legioen van Eer, Bill was Bill. Ik betwijfel of het hem iets zou kunnen schelen dat de mode- en kunstwereld op dit moment bij duizenden om hem rouwen. Het zou hem zeker niet schelen dat hij de nummer één was die trending was op "de Twitter of de tweets, of hoe jullie het ook noemen" (hij zou zeggen) na zijn overlijden.
Niets van dit alles leek hem iets uit te maken. Alleen schoonheid, alleen zijn werk.
Bill zalfde je kleermakersinspanningen (hoe klein ook, soms) met de klik van zijn camera. En in diezelfde klik maakte hij de meest polariserende industrie democratisch, zoals een collega het bondig uitdrukte.
Ik voel me zo gelukkig dat ik hem heb gekend, om een van de honderden mensen te zijn die hij 'kind' noemde. Bill was een helder licht als geen ander. Ik kan me alleen maar voorstellen wat voor mooie dingen hij nu ziet.
Newsy: fotografielegende Bill Cunningham sterft op 87-jarige leeftijd